Kung Fu Panda

Ken je dat? Dat er soms korte periodes in je leven zijn dat het er wel erg sterk op lijkt dat de realiteit om je heen zich samenspant om je iets duidelijk te maken? Het verschijnsel wordt gevat in de term “synchroniciteit”: twee of meer voorvallen die min of meer tegelijkertijd plaatsvinden waarbij je zelf de verbanden ziet, terwijl deze niet causaal zijn. Je praat met iemand over vlinders en verhip, daar fladdert er eentje langs je neus voorbij. Dat dus.

 

Ronin

Ik heb de laatste maanden nogal last gehad van dit verschijnsel. Laat ik het zo samenvatten: wat hebben knallende ruzies thuis over taakjes, irritaties op de werkvloer, brainblocks, schijnbaar willekeurige LinkedIn tegeltjeswijsheid, stoppen met roken, nachtmerries over vallen in zwarte dieptes, uitzonderlijke open intervisiemomentjes, fysiotherapie in een ziekenhuis én een website over vertrouwen met elkaar gemeen? Voor mij dit: dat ik er tot mijn schaamte achter ben gekomen dat ik me al een hele lange tijd opstel als een eenzame zwaardvechter. Eentje die by the way al aardig doorgedraaid is.

 

Stress

Als je me tot drie maanden geleden had gevraagd of ik een goed passend profiel voor de rol van softwaretester zou kunnen verwoorden, dan had ik je (toegegeven, wel in een rotbui) het volgende gezegd: een tester moet bewapend zijn met een diepgewortelde overtuiging er alleen voor te staan, behept zijn met een uitgekristalliseerd perfectionisme én een stalen overtuiging hebben dat de wereld aan gepruts ten onder gaat.
Elke testklus is door die ogen in principe een bron van ellende. Als ik het probleem buiten mezelf zoek is het op te leveren softwareproduct slechts een opeenstapeling van fouten en zijn mijn collega’s, developers en business analisten alike, henchmen van eender welke kwade macht der wereldlijke middelmatigheid. Woede volgt dan. Als ik het probleem daarentegen op andere momenten in mezelf zoek (een lastig technisch probleem dat ik maar niet kan oplossen, een gebrek aan kennis of kunde, enz.) dan ben ikzelf de prutser, wankelend onder de druk van een typisch gevalletje intruder syndrome. Angst is in dat geval mijn metgezel. En wat is aldus het continue thema? Juist: gierende stress.

Kung Fu Panda

Ik heb een trage geest. Pas in het derde seizoen van Kung Fu Panda’s “The Dragon Knight” begon het tot me door te dringen. Het verhaal in het kort (en nee, je kunt het nauwelijks een spoiler noemen): aan de ene kant is er een kwaaie wezel die, op basis van haar open mentale wonden, losgaat om de wereld te domineren (de slechte doordraaiende ronin). Daarbij laat zij in dat proces haar broer en kompaan ergens in het verhaal (ik zou haast willen zeggen vanzelfsprékend) in de steek. Al met al een toekomstig gevalletje burn-out.
Aan de andere kant hebben we een kwaaie berin (de goede tegenhanger, maar eveneens doordraaiend) wiens broer is gedood door dezelfde wezel, en zij wil haar tegenhanger in haar eentje tegenhouden waarbij ze (ook vanzelfsprekend) geen samenwerking duldt. Óók een toekomstig gevalletje burn-out.
En we hebben Po, de kung fu panda die zichzelf met volharding aan de kwaaie berin blijft bewijzen middels kunde én gestuntel, totdat het wantrouwen van diezelfde beer is gebroken. In samenwerking met een paar sidekicks kunnen ze daarna natuurlijk alles aan. Het feit dat de panda ook gekwetst wordt maar dit telkens in een halve scene doorleeft en dan weer op dezelfde blije voet doorgaat, maakt hem natuurlijk tot het grappige en wijze boeddha-archetype, die als voorbeeld dient voor de kwaaie berin.

De moraal die bij mij door moest dringen was deze: als er sprake is van innerlijk en wederzijds vertrouwen in de capaciteiten van de groep én er oog en ruimte is voor elkaars valkuilen, dan werkt samenwerken niet stressverhogend, maar juist stressverlagend (Let op: dit is dus even wat meer dan een psychologisch veilige omgeving. In dat laatste geval mag je zijn wie je bent, maar is er nog geen sprake van die stressverlagende vertrouwensband).

 

En nu praktisch

Tja. En nu? Inzicht is leuk en één ding, maar nou nog doen. Dus heb ik me heilig voorgenomen om bij de volgende bijeenkomst van ons productontwikkelteam te starten met de ‘my user manual-template'-oefening van Cassie Robinson. Met die oefening omschrijven alle deelnemers hun capaciteiten en valkuilen en presenteren deze aan elkaar, zodat er rekening gehouden kan worden met elkaars pijnpunten, én gebruik kan worden gemaakt van elkaars kwaliteiten. Vertrouwen begint met elkaar kennen, nietwaar? Ben nu al benieuwd naar het verschil tussen mijn stresslevel van nu en die van over een paar maanden.

Mocht je nou denken ‘Gut, misschien moet ik en m’n team daar ook wat mee’, dan bij deze de template.

Het vervangt zeker niet Po’s wijsheid, maar ik denk dat het een goed begin is om wederzijds begrip, en daarmee vertrouwen in het hele team te verhogen, wat op diens beurt dus stresslevels verlaagt.

 

Uitnodiging

Mocht je hiermee aan de slag willen maar dit eerst zelf mee willen maken, schrijf dan een mailtje naar alain@deagiletesters.nl en vraag naar onze CSAT-training. De CSAT is het logische vervolg van onze CPAT-training en brengt je naast deze oefening alles om als gecertificeerde agile test specialist je carrière te kunnen vervolgen.
Mocht je, heel anders, denken: “Wat?! Mag ik me als softwaretester bij De Agile Testers bezighouden met productontwikkeling tijdens werkuren? Nou dat wil ik ook wel!”, schrijf dan diezelfde Alain aan.
Een hele aardige vent en hij bijt niet wat dus óók, maar heel anders stressverlagend werkt.

Naar het overzicht